Калі на плошчы ў цэнтры Менску нядаўна расьцягвалі дзяржаўны сьцяг для кнігі рэкордаў Гінэса, я спытаўся ў нейкіх падшыванцаў, гадоў дзевяці-дзесяці, што менавіта яны робяць. Я тады ня ведаў, што палотнішча разгортваюць ужо дзевяноста нейкі раз, возяць па ўсёй краіне як нятленныя мошчы і носяць на руках. Бээрэсэмаўцаў, відаць, не хапае, дык у дадатак да коратка стрыжаных байцоў, кадэтаў і іншых членаў прафсаюзаў на плошчу прывялі і школьнікаў.
Дзеці адказвалі, што вось, расьцягваюць свой сьцяг.
— Самы вялікі ў сьвеце! — сказаў адзін.
— Самы прыгожы! — сказала другая.
— А раней жа быў іншы сьцяг? — спытаўся я.
— Не, не! Ён заўсёды быў! Гэта наш старажытны сьцяг! А вы ня ведалі? Вы замежнік?
Мая маці ў сваім двары ў Берасьці, як і паўсюль, заўсёды гаварыла па-беларуску. Аднойчы яна частавала мясцовых дзяцей цукеркамі, і самы жвавы хлопчык пацікавіўся:
— А вы да нас зь Беларусі прыехалі?
Ня думаў, што адказ на гэтыя два пытаньні можа быць аднолькавы.
